top of page
  • Εικόνα συγγραφέαWorkout Intelligence

Ποια διαδικασία πρέπει να ακολουθήσουμε μετά από αθλητικό τραυματισμό?


αθλήτρια τρεξίματος με τραυματισμό στο πόδι

H συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες συνδέεται σαφώς με πολλά οφέλη στην υγεία, την λειτουργική ικανότητα αλλά και την ψυχαγωγία. Στο υψηλότερο επίπεδο αποτελεί και μικρή ή μεγάλη πηγή εισοδήματος για τους συμμετέχοντες. Συχνά όμως εμφανίζεται κάποιο εμπόδιο στην συμμετοχή. Αυτό είναι ένας τραυματισμός. Άλλοτε μεγαλύτερης και άλλοτε ,μικρότερης σημασίας. Ανεξάρτητα από το επίπεδο συμμετοχής, είναι κάτι που πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να αποφύγει.


Τα τελευταία 20 χρόνια, έχει γίνει πολύ μεγάλη προσπάθεια από τους ερευνητές και τους προπονητές να μειωθεί η συχνότητα εμφάνισής τους. Δεν φαίνεται όμως αυτή η προσπάθεια να έχει αποδώσει ακόμα καρπούς, καθώς οι αθλητές συνεχίζουν να τραυματίζονται. Γεγονός βέβαια που συνδυάζεται με την αύξηση της προπονητικής επιβάρυνσης που δέχονται, λόγω του αυξημένου ανταγωνισμού και της οικονομικής πίεσης. Συνεπώς δημιουργείται η ανάγκη για την βέλτιστη δυνατή αντιμετώπισή τους, έτσι ο αθλητής ή ο ελεύθερα ασκούμενος να επιστρέψει με ασφάλεια, στα προηγούμενα επίπεδα συμμετοχής του.



Δείτε την ιστοσελίδα μας



Σήμερα, υπάρχει η τάση να αντιμετωπίζεται ένας τραυματισμός «ομαδικά». Δηλαδή να συνεργάζονται επιστήμονες διαφορετικών ειδικοτήτων, φτιάχνοντας μια ομάδα, η οποία έχει ως στόχο την βέλτιστη αποκατάσταση του αθλητή. Γιατρός, χειρούργος, φυσιοθεραπευτής, γυμναστής, διατροφολόγος, ψυχολόγος, πρέπει να συνδυάσουν την γνώση τους για να ενισχύσουν την προσπάθεια του αθλητή. Βέβαια αυτό το σενάριο μπορεί να είναι δύσκολα εφαρμόσιμο, ειδικά στους ερασιτέχνες αθλητές, αλλά είναι μία κατάσταση που απαιτεί σύνθεση όλων αυτών των επιστημονικών πεδίων. Χωρίς να έχεις κάποιον ειδικό να σε κατευθύνει, είναι πολύ δύσκολο να επανέλθεις σε προηγούμενα επίπεδα απόδοσης, ειδικά σε έναν σοβαρό τραυματισμό. Χαρακτηριστικά είναι τα στατιστικά στην περίπτωση της ρήξης πρόσθιου χιαστού. Σύμφωνα με Lai, Ardern, Feller και Webster (2018), το 83% των elite αθλητών επανέρχεται σε προηγούμενα επίπεδα απόδοσης, ενώ μόλις το 50-60% των ερασιτεχνών. Σκοπός συνεπώς αυτού του άρθρου είναι να πληροφορήσουμε κάποιον, που δεν ξέρει πώς να πράξει μετά από έναν αθλητικό τραυματισμό και ποια βήματα να ακολουθήσει.



Λίγα γενικά λόγια για τους αθλητικούς τραυματισμούς


Οι αθλητικοί τραυματισμοί χωρίζονται συνήθως σε 2 κατηγορίες. Τους οξείς τραυματισμούς και τους τραυματισμούς υπέρχρησης. Ανάμεσά τους δεν υπάρχει σαφή διαχωρισμός αλλά για λόγους ευκολίας, στους πρώτους συγκαταλέγονται αυτοί οι οποίοι είναι προϊόν μίας στιγμιαίας κάκωσης πχ ένα χτύπημα και οι δεύτεροι είναι αποτέλεσμα συχνών μικροτραυματισμών που προστίθεται έως την κατάρρευση του ιστού (πχ κάταγμα κόπωσης).


Ένας αθλητικός τραυματισμός μπορεί να συμβεί σε μύες (πχ μυϊκή θλάση), σε οστά (πχ κάταγμα), σε συνδέσμους (πχ ρήξη πρόσθιου χιαστού συνδέσμου), σε τένοντες (πχ tennis elbow) ή σε αρθρώσεις και τις δομές που περιλαμβάνουν (πχ χονδροπάθεια επιγονατίδας) με τους πιο συχνούς να συμβαίνουν κυρίως στα κάτω άκρα (άνω του 50% σύμφωνα με Hootman et al, 2017). Επιπρόσθετα, οι πιο συχνοί είναι η θλάση των οπίσθιων μηριαίων, το διάστρεμμα της ποδοκνημικής καθώς και η θλάση στους προσαγωγούς. Σύμφωνα με την ίδια ερευνητική ομάδα, υπάρχει σημαντική διαφοροποίηση στην συχνότητα εμφάνισης των τραυματισμών μεταξύ της προπόνησης και του αγώνα. Ο μέσος όρος από την ανάλυση 15 αθλημάτων κυμαίνεται κοντά στους 4 τραυματισμούς ανά χίλιες ώρες συμμετοχής σε προπόνηση και 13,8 ανά χίλιες ώρες σε αγώνες!


Το χρονικό διάστημα της αποθεραπείας είναι από 2-3 ημέρες (πχ μυϊκό τράβηγμα) έως και 12-16 μήνες και εξαρτάται σαφώς από παράγοντες όπως το είδος της κάκωσης, το μέγεθος της βλάβης, το προπονητικό επίπεδο, η επιλογή παρέμβασης (χειρουργική-συντηρητική), την ηλικία κλπ.

αθλητής την ώρα που τραυματίζεται


Σε ποιες φάσεις χωρίζεται η επούλωση ενός τραυματισμού.


Για να μπορέσει να σχεδιαστεί μία παρέμβαση για την αποκατάσταση ενός τραυματισμού, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τον φυσιολογικό κύκλο τον οποίο περνάνε οι ιστοί, μέχρι την πλήρη ή εν μέρη επούλωση. Είναι αποδεκτό να διαχωρίζεται σε 3 φάσεις και οι διάρκειες εξαρτώνται από το είδος και το μέγεθος του τραυματισμού.

  • Α) την φλεγμονώδη φάση. Η οποία διαρκεί 3 με 5 μέρες.

  • Β) την φάση αναγέννησης (ινοβλάστική φάση). Η οποία διαρκεί 3 με 6 εβδομάδες

  • Γ) την φάση ωρίμανσης (λειτουργική φάση). Η οποία διαρκεί από 3 εβδομάδες έως αρκετούς μήνες.

Κάθε φάση έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις και το αποτέλεσμα, ανάλογα τον τραυματισμό, εξαρτάται από την φυσιολογική επούλωση αλλά και την φροντίδα που παρέχουμε εμείς (μέσω ενός ολοκληρωμένου προγράμματος αποκατάστασης).



Ποια βήματα πρέπει να ακολουθήσουμε σε περίπτωση που τραυματιστούμε?


Πολλές φορές δυστυχώς, δεν μπορούμε να αποφύγουμε έναν τραυματισμό. Είτε λόγω κάποιας άτυχης στιγμής, είτε λόγω αυξημένης κόπωσης είτε λόγω λανθασμένου προγράμματος προπόνησης. Όποια και να είναι η αιτία του τραυματισμού, η αποκατάστασή του ξεκινάει ή πρέπει να ξεκινάει από την στιγμή που τον παθαίνουμε.


Για να κάνουμε τις κατάλληλες ενέργειες και να πάρουμε τις κατάλληλες αποφάσεις την κατάλληλη χρονική στιγμή, είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε επ' ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε άμεσα, αλλά και το επόμενο χρονικό διάστημα, έως την πλήρη αποκατάσταση, έτσι ώστε να μην χάσουμε χρόνο και καταφέρουμε το βέλτιστο αποτέλεσμα. Η διάρκεια της αποκατάστασης διαφέρει από τραυματισμό σε τραυματισμό, αλλά τα βήματα που θα πρέπει να ακολουθούμε είναι ,κατά βάση, τα ίδια. Στην συνέχεια θα παραθέσουμε τα βήματα όπως προτείνονται από την βιβλιογραφία. Αποτελούν το ιδανικό σενάριο, το οποίο βέβαια δεν είναι πάντα εύκολο να εφαρμοστεί. Ειδικά για έναν ερασιτέχνη αθλητή ο οποίος επωμίζεται και όλο το οικονομικό κόστος της αποκατάστασης, ή δεν διαθέτει την πολυτέλεια του χρόνου είτε μένει σε απομακρυσμένη περιοχή και δεν έχει πρόσβαση σε επαγγελματίες υγείας και εγκαταστάσεις.


1ο βήμα : Περιποίηση τραυματισμένης περιοχής.

Απαιτεί πολλές φορές εξειδικευμένη γνώση πρώτων βοηθειών, που ξεπερνάει τα όρια του άρθρου. αλλά σαν γενικό κανόνα περιλαμβάνει την ακινητοποίηση της τραυματισμένης περιοχής, την πιεστική επίδεση, την παγοθεραπεία και την ανύψωση του σκέλους. Προτείνεται η αποφυγή χρησιμοποίησης της περιοχής και η διακοπή της άθλησης έως να εξακριβωθεί το μέγεθος της ζημιάς. Σε σοβαρές φαινομενικά κακώσεις, προτείνεται η άμεση διακομιδή στο νοσοκομείο.


2ο βήμα : Διάγνωση της κάκωσης από ειδικό ορθοπεδικό.

Ιδανικό είναι να υπάρχει αρκετά σύντομα μία επίσκεψη σε ορθοπεδικό έτσι ώστε να κάνει την διάγνωση. Αν δεν μπορεί να την κάνει σύμφωνα με τα δεδομένα που έχει, πιθανόν θα ζητήσει να κάνουμε συγκεκριμένες απεικονιστικές εξετάσεις (πχ μαγνητική, αξονική, ακτίνα κλπ). Σε κάθε περίπτωση θα έχει μία εικόνα από την φυσική εξέταση και θα μπορέσει να δώσει κατάλληλες κατευθύνσεις. Η γρήγορη ολοκλήρωση αυτών των βημάτων (εντός μίας μέρας) είναι πολύ χρήσιμη για να ξεκινήσει η αποκατάσταση όσο πιο σύντομα γίνεται. Γιατί βιαζόμαστε? Κυρίως για 2 λόγους. Ο ένας είναι για να ελέγξουμε την πιθανή φλεγμονή. Ο άλλος είναι για να αποφύγουμε την ατροφία άλλων δομών και γενικά το χάσιμο των προσαρμογών μας. Σύμφωνα με Booth (1987) η μυϊκή ατροφία ξεκινάει ακόμα και εντός 6 ωρών από την ακινητοποίηση του άκρου (δείτε το σχετικό μας άρθρο για το σε πόσο καιρό χάνουμε τις προσαρμογές μας). Για τον λόγο αυτό η επιστημονική κοινότητα έχει τροποποιήσει τις συστάσεις σχετικά με την άμεση αντιμετώπιση ενός αθλητικού τραυματισμού από το γνωστό πρωτόκολλο P. R.I.C.E. (protection, rest, ice, compression elevation) στο πρωτόκολλο P.O.L.I.C.E. (protection, optimal loading, ice, compression, elevation) (Bleakley, Glasgow, MacAuley, 2012). H μεγάλη διαφορά είναι η προσθήκη του optimal loading, το οποίο περιλαμβάνει στην ουσία την άμεση κινητοποίηση του τραυματισμένου σημείου στα πλαίσια του δυνατού, αλλά και την εκγύμναση του υπόλοιπου σώματος του αθλητή. Με άλλα λόγια το άμεσο ξεκίνημα φυσιοθεραπείας.


Σε περίπτωση που ο τραυματισμός απαιτεί χειρουργική αντιμετώπιση, τα πράγματα γίνονται πιο πολύπλοκα. Σε αυτή την περίπτωση είναι χρήσιμο να γίνει επικοινωνία με ειδικό χειρούργο και κατόπιν συνεννόησης των επιστημόνων που συνεργαζόμαστε (χειρούργος, φυσιοθεραπευτής, γυμναστής) να επιλεχθεί η καταλληλότερη παρέμβαση. Είτε αυτή είναι η χειρουργική είτε η συντηρητική. Συνήθως τα χειρουργεία δεν γίνονται κατά την φλεγμονώδη φάση, οπότε απαιτείται ξεκίνημα της φυσιοθεραπείας έως την ημέρα του χειρουργείου. Ακόμα και σε μεγάλες επεμβάσεις (πχ ρήξης πρόσθιου χιαστού), φαίνεται ότι η προ-εγχειρητική φυσιοθεραπεία έχει μεγάλα οφέλη στην εξέλιξη της αποκατάστασης, συνεπώς θα πρέπει να πραγματοποιείται και πριν αλλά και μετά χειρουργείο (Alshewaier et al., 2016).


ακτίνα τραυματισμένου χεριού


Χρήσιμο είναι σε αυτό το σημείο να τονίσουμε ότι αυτές οι αποφάσεις είναι βασικό να παίρνονται από επαγγελματίες που έχουμε εμπιστοσύνη και έχουμε ζητήσει επιπλέον γνώμες και πληροφόρηση.


Στην συνέχεια, το πιο σημαντικό στοιχείο είναι να σχεδιαστεί ένα χρονοδιάγραμμα αποκατάστασης, το οποίο θα οδηγεί μέσα από στάδια, τον αθλητή από την ακινησία, στο άθλημα του. Είναι πολύ δύσκολο να δοθούν ακριβείς χρονικά όρια και ιδανικός τρόπος για να περάσει κάποιος από το ένα στάδιο στο επόμενο, είναι να τηρεί συγκεκριμένα κριτήρια. Αρμόδιοι για τον σχεδιασμό των σταδίων και του περιεχομένου αυτών είναι ο φυσιοθεραπευτής και ο γυμναστής-προπονητής. Παράλληλα σε κάθε στάδιο ελέγχουν την κατάσταση του αθλητή και δίνουν ή όχι το «ΟΚ» για την μεταφορά στην επόμενη φάση της αποκατάστασης. Με απώτερο σκοπό να γίνουν τα τελικά τεστ πριν την επαναφορά στο άθλημα και ο αθλητής να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αλλιώς η επαναφορά επιβάλλεται να καθυστερηθεί.


3ο βήμα : Φυσιοθεραπεία.

Αμέσως μετά την διάγνωση (ακόμα και την ίδια μέρα) είναι απαραίτητο να αναζητήσουμε και να συνεργαστούμε με έναν φυσιοθεραπευτή ο οποίος ειδικεύεται στους αθλητικούς τραυματισμούς. Επειδή ο στόχος μας είναι η επιστροφή στο άθλημά μας, η αποκατάσταση περιλαμβάνει 2πλό στόχο. Α) να επουλωθεί ο ιστός που τραυματίστηκε β) Να διατηρήσουμε ή να επαναφέρουμε το σώμα μας σε υψηλή αθλητική απόδοση που απαιτείται στο άθλημά μας. Αν ο τραυματισμός που έχουμε υποστεί δεν μας αφήσει πολύ καιρό εκτός γηπέδων (πχ 2-3 εβδομάδες) και δεν μας έχει αναγκάσει σε σημαντική ακινητοποίηση, τότε πιθανόν να μην υπάρχει σημαντική απώλεια προσαρμογών. Σε κάθε περίπτωση δεν θα πρέπει να απέχουμε από την συστηματική γύμναση, στα πλαίσια που δεν ενοχλούμε την τραυματισμένη περιοχή. Για τον λόγο αυτό είναι πολύ χρήσιμο και το επόμενο βήμα. Βασικός στόχος είναι η αντιμετώπιση του οιδήματος, η αποκατάσταση του εύρους κίνησης και η μείωση του πόνου.


φυσιοθεραπεία για την αποκατάσταση τραυματισμού στο γόνατο


4ο βήμα : Συνεργασία με γυμναστή-αθλητικό επιστήμονα.

Ανάλογα με τον τραυματισμό και την ανάγκη μας για γρήγορη και αποτελεσματική επαναφορά μας στο άθλημά μας, επηρεάζεται το πόσο απαραίτητη είναι η συστηματική γυμναστική παράλληλα ή μετά το στάδιο της φυσιοθεραπείας. Η πλήρης επούλωση ενός τραυματισμού, δεν σημαίνει ότι μπορούμε να μπούμε κατευθείαν στο άθλημά μας. Μπορεί να έχουμε μειωμένη δύναμη, ισχύ, αντοχή και ευλυγισία. Γεγονός που μπορεί να μας οδηγήσει σε νέο τραυματισμό ή υποτροπή του υπάρχοντος. Για τον λόγο αυτό, οι αθλητές πρέπει να γυμνάζουν ότι μπορούν να γυμνάσουν σχεδόν κανονικά (ενεργειακά συστήματα, ειδικές ασκήσεις) και για την τραυματισμένη περιοχή να εκτελείται ένα πρόγραμμα σταδιακής αύξησης της επιβάρυνσης και της εξειδικευμένης προπόνησης. Σε περιπτώσεις σοβαρών τραυματισμών υπάρχει άμεσος κίνδυνος απώλειας των αθλητικών προσαρμογών, πράγμα καταστρεπτικό για την επαναφορά στο άθλημά. Η μυϊκή ατροφία και η απώλεια αντοχής, χρειάζονται πολύ μεγάλη προσπάθεια για να επανέλθουν. Για τον λόγο αυτό θα πρέπει να γίνεται προσπάθεια συντήρησής τους με γνώμονα την ασφάλεια.


Για να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε το βέλτιστο πρόγραμμα με τον ελάχιστο δυνατό κίνδυνο θα πρέπει να γνωρίζουμε που είμαστε και που πρέπει να φτάσουμε σε σχέση με συγκεκριμένους δείκτες λειτουργικότητας και απόδοσης. Σε αυτό βοηθάει ο γυμναστής μέσω την διενέργεια ειδικών δοκιμασιών και σύγκρισή των αποτελεσμάτων με δεδομένα πριν τον τραυματισμό ή με το άλλο άκρο (μη τραυματισμένο). Τα δεδομένα χρησιμοποιούνται για την παρακολούθηση της εξέλιξης, την αναπροσαρμογή του προγράμματος και εν τέλει την δυνατότητα επαναφοράς στο άθλημα αλλά και τη επαναφορά στην μέγιστη απόδοση (επαναφορά στο άθλημα δεν σημαίνει οπωσδήποτε μέγιστη απόδοση).


Δείτε το άρθρο μας σχετικά με τα τεστ φυσικής κατάστασης


Στην ουσία οι δράσεις μας σε αυτή την φάση έχουν 2 κατευθύνεις. Η πρώτη είναι η συντήρηση των στοιχείων φυσικής κατάστασης με τρόπο που δεν επηρεάζει την τραυματισμένη περιοχή. Η δεύτερη είναι η σταδιακή αύξηση της δύναμης, της ισχύος και του νευρομυικού ελέγχου της τραυματισμένης περιοχής ως τα επίπεδα προ τραυματισμού. Αυτό επιτυγχάνεται με την εφαρμογή ειδικού ασκησιολογίου και σχεδιασμού της προπόνησης, με τρόπο που δεν επιβαρύνεται η τραυματισμένη περιοχή.


Η επαναφορά στο άθλημα, πάντα γίνεται με κριτήρια ειδικά προς το άθλημα. Για παράδειγμα η μέγιστη δύναμη του τετρακέφαλου μπορεί να είναι ένας πολύ καλός γενικός δείκτης της κατάστασης του σκέλους, δεν αποτελεί όμως ειδικό τεστ για την επαναφορά στο ποδόσφαιρο. Θα πρέπει να συμπληρωθούν και τεστ ελέγχου της ικανότητας αλλαγής κατεύθυνσης, της ισχύος, της ικανότητας άλματος αλλά και της αντοχής.


Βήμα 5ο : Τροποποίηση της διατροφής.

Ένας τραυματισμό φέρνει πολλές φορές μεγάλες αλλαγές στην ρουτίνα μας. Μαζί επηρεάζονται και οι απαιτήσεις σε ενέργεια και θρεπτικά συστατικά. Η πρώτη σκέψη που μας έρχεται, είναι η μείωση της θερμιδικής κατανάλωσης λόγω της διακοπής της φυσικής δραστηριότητας αλλά και της ακινησίας. Σύμφωνα με πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη που πραγματοποιήθηκε στο ανοιχτό ελληνικό πανεπιστήμιο (Παπαδοπούλου, 2020) τα πράγματα μόνο έτσι δεν είναι. Προτείνεται μία θερμιδική πρόσληψη (25-30 kcal/ ανά κιλό σωματικού βάρους), ελαφρώς υψηλότερη από την αναμενόμενη, ιδιαίτερα πλούσια σε πρωτεΐνες, με σκοπό την αποφυγή της σαρκοπενίας (μυϊκής ατροφίας) καθώς και σε λιπαρά ωμέγα 3 αλλά και στα υπόλοιπα θρεπτικά συστατικά (διατήρηση μυών, οστικής πυκνότητας, ανοσοποιητικό σύστημα). Σημαντικό είναι να λαμβάνεται υπόψιν η ποσότητα και ο τύπος της γυμναστικής αλλά και να εξελίσσεται το διαιτολόγιο με την φυσική εξέλιξη του προγράμματος της αποκατάστασης. Σαφώς, ειδικός για να σε βοηθήσει σε αυτή την προσπάθεια είναι ένας διατροφολόγος, ο οποίος έχει εμπειρία και πιστοποιήσεις στην αθλητική διατροφή.


Βήμα 6ο. Ψυχολογία.

Το βάζουμε τελευταίο σε αυτό το άρθρο αλλά εννοείται ότι η σημασία είναι πολύ μεγάλη για όλη την διάρκεια της αποκατάστασης. Από την στιγμή του τραυματισμού έως και την επαναφορά στην υψηλή απόδοση (και στην συνέχεια-φόβος επανατραυματισμού). Ανάλογα και το μέγεθος του τραυματισμού, ο καθένας μας μπορεί να βιώσει με διαφορετικό τρόπο την όλη κατάσταση. Ειδικά στην περίπτωση ενός τραυματισμού με μεγάλη διάρκεια αποκατάστασης ή με αμφίβολη έκβαση, το ψυχολογικό φορτίο μπορεί να είναι μεγάλο. Άγχος, απογοήτευση, φόβος, χάσιμο ενδιαφέροντος για το άθλημα, απώλεια κινήτρων, πίεση καθημερινότητας είναι μερικές από τις σκέψεις που πρέπει να διαχειριστεί ένας αθλητής που αναγκάζεται να σταματήσει την φυσική του δραστηριότητα.


Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μία πολύ μεγάλη προσπάθεια από τους ψυχολόγους να ενημερώσουν τους συμμετέχοντες στον αθλητισμό, για την σημασία της ορθής, μεθοδικής και εξειδικευμένης ψυχολογικής υποστήριξης σε περιπτώσεις τραυματισμού. Έχουν γραφεί δεκάδες βιβλία αλλά και μελέτες όπως των Evans & Hardy (2001) μας λένε ότι μία παρέμβαση από αθλητικό ψυχολόγο, μπορεί να βοηθήσει άμεσα και έμμεσα στην αποκατάσταση. Άμεσα μέσω της βελτίωσης δεικτών ευεξίας και μείωση αρνητικών ψυχολογικών δεικτών και έμμεσα μέσω της αύξησης της συνέπειας στο πρόγραμμα αποκατάστασης, το θέσιμο στόχων καθώς και μέσω της μείωσης του φόβου της επαναφοράς στο άθλημα (Brewer, 2008). Μπορεί να είναι πολλές φορές δύσκολη η συνεργασία με έναν αθλητικό ψυχολόγο, λόγω διαφόρων παραγόντων, αλλά στην περίπτωση που θέλουμε την βέλτιστη αποκατάσταση σε έναν σοβαρό τραυματισμό ή απλά νιώθουμε ότι το έχουμε ανάγκη, είναι κάτι που θα μας βοηθήσει σε σημαντικούς τομείς.



Ωραία η θεωρία, στην πράξη?


Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές, η διαδικασία της αποκατάστασης φαντάζει βουνό και η επαναφορά στο άθλημά μας, αμφίβολη. Όμως πλέον, οι επιστήμες που ασχολούνται με την αποκατάσταση τραυματισμών, έχουν προοδεύσει σημαντικά και οι περισσότεροι τραυματισμοί έχουν πολύ καλή πρόγνωση. Καταλαβαίνουμε ότι, ειδικά στην περίπτωση ενός ερασιτέχνη αθλητή, είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει η συνεργασία με τους κατάλληλους επαγγελματίες, αλλά η προσπάθεια, αν γίνει σωστά, θα επιστρέψει στον ίδιο τον αθλητή. Το κόστος πολλές φορές είναι υπέρογκο. Οι περισσότεροι τραυματισμοί, ευτυχώς έχουν καλή επούλωση και με μειωμένες παρεμβάσεις. Στην περίπτωση όμως πιο σοβαρών τραυματισμών, επιβάλλεται να ακολουθήσουμε με ακρίβεια όλα τα βήματα.


Συνοπτικά λοιπόν:


  1. Η αποκατάσταση ξεκινάει από την στιγμή του τραυματισμού (έλεγχος φλεγμονής άμεσα και αποφυγή επιπλέον επιβάρυνσης)

  2. Η διάρκεια εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και για αυτό δεν μπορεί εύκολα να απαντηθεί το ερώτημα σε πόσο καιρό θα μπορώ να αθληθώ (δείτε το άρθρο μας για την διάρκεια της αποκατάστασης του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου).

  3. Θα πρέπει να παρθεί η σωστή απόφαση για χειρουργική ή συντηρητική αντιμετώπιση. Δεν είναι όλοι οι τραυματισμοί ίδιοι.

  4. Ομάδα αποκατάστασης= ιατρός-χειρούργος-φυσιοθεραπευτής-γυμναστής-προπονητής-διατροφολόγος-ψυχολόγος-αθλητής

  5. Προσοχή στην αποκατάσταση, να μην βιαζόμαστε να επιβαρύνουμε τους τραυματισμένους ιστούς

  6. Οπωσδήποτε προπόνηση συντήρησης φυσικής κατάστασης

  7. Προώθηση από στάδιο της αποκατάστασης μόνο όταν επιτυγχάνονται τα κριτήρια που έχουν τεθεί.

  8. Στο στάδιο επαναφοράς στο άθλημα, θα πρέπει να αρχίσουμε να εκτιθόμαστε σταδιακά σε αγωνιστικές επιβαρύνσεις. Η αποκατάσταση είναι μία συνεχής γραμμή.



Ευχαριστούμε για τον χρόνο σας


Από την ομάδα του Workout Intelligence


Αν θέλετε να δείτε επιπλέον άρθρα μας, μπορείτε να επισκεφτείτε το blog μας workoutintelligence.com/fitness-ygeia-apodosi-blog




Βιβλιογραφία

  • Alshewaier, S., Yeowell, G., & Fatoye, F. (2017). The effectiveness of pre-operative exercise physiotherapy rehabilitation on the outcomes of treatment following anterior cruciate ligament injury: a systematic review. Clinical Rehabilitation, 31(1), 34–44. https://doi.org/10.1177/0269215516628617

  • Jurdan Mendiguchia, Matt Brughelli,A return-to-sport algorithm for acute hamstring injuries,Physical Therapy in Sport,Volume 12, Issue 1,2011,Pages 2-14,

  • Dhillon, H., Dhilllon, S. & Dhillon, M.S. Current Concepts in Sports Injury Rehabilitation. IJOO 51, 529–536 (2017). https://doi.org/10.4103/ortho.IJOrtho_226_17

  • Bleakley, C. M., Glasgow, P., & MacAuley, D. C. (2012). PRICE needs updating, should we call the POLICE?. British journal of sports medicine, 46(4), 220–221. https://doi.org/10.1136/bjsports-2011-090297

  • Hootman, J. M., Dick, R., & Agel, J. (2007). Epidemiology of collegiate injuries for 15 sports: summary and recommendations for injury prevention initiatives. Journal of athletic training, 42(2), 311–319.

  • Booth F. W. (1987). Physiologic and biochemical effects of immobilization on muscle. Clinical orthopaedics and related research, (219), 15–20.

  • Lai CCH, Ardern CL, Feller JA, et al.Eighty-three per cent of elite athletes return to preinjury sport after anterior cruciate ligament reconstruction: a systematic review with meta-analysis of return to sport rates, graft rupture rates and performance outcomes

  • British Journal of Sports Medicine 2018;52:128-138.

  • Ardern CL, Glasgow P, Schneiders A, et al 2016 Consensus statement on return to sport from the First World Congress in Sports Physical Therapy, Bern

  • British Journal of Sports Medicine 2016;50:853-864.

  • Papadopoulou, S. K. (2020). Rehabilitation Nutrition for Injury Recovery of Athletes: The Role of Macronutrient Intake. Nutrients, 12(8), 2449. MDPI AG. Retrieved from http://dx.doi.org/10.3390/nu12082449

  • Lynne Evans & Lew Hardy (2002) Injury Rehabilitation: A Goal-Setting Intervention Study, Research Quarterly for Exercise and Sport, 73:3, 310-319, DOI: 10.1080/02701367.2002.10609025

  • Britton W. Brewer (2010) The role of psychological factors in sport injury rehabilitation outcomes, International Review of Sport and Exercise Psychology, 3:1, 40-61, DOI: 10.1080/17509840903301207



bottom of page